Άλλη μια κρίση, λοιπόν.
Οι άνθρωποι καλούνται να αντιμετωπίσουν μια ακόμη κρίση στην αρχή του 21ου αιώνα, μετά την εμφάνιση του Δημιουργού του ανθρώπου ανάμεσά μας, φορώντας το ίδιο ένδυμα, την ίδια σάρκα με αυτούς.
Ο άνθρωπος, ακόμη και μετά από 2000 χρόνια από τότε, δυσκολεύεται να αποδεχτεί αυτό το γεγονός της υπάρξεως και παρουσίας του Θεού. Αντιδρά με την ίδια έκπληξη, όπως και τότε. Και με την ίδια πίστη, όπως και τότε. Δηλαδή, πάλι κάποιοι λίγοι συμπλέουν με την αλήθεια που μας αποκάλυψε, όταν οι περισσότεροι, είτε του δίνουν το νόημα που ταιριάζει με τις προσδοκίες τους, είτε το πολέμησαν και το απαξίωσαν, ενώ την ίδια ώρα Τον προσκυνάνε στο ημερολόγιό τους.
Όπως τότε, έτσι και τώρα, υπάρχει διαφθορά, σύγχυση και η κρίση είναι αναπόφευκτη. Ακόμη και μετά από τόση ανθρώπινη πρόοδο, τεχνολογία, επιστήμες, διάστημα, μικρόκοσμος, ο άνθρωπος αποδεικνύεται αδύναμος να προστατευτεί, να επιβληθεί στην άψυχη φύση, από τότε που αρνήθηκε το Δημιουργό του για πρώτη φορά.
Παρότι η κρίση αντιμετωπίζεται σαν κάποια τραγωδία, στην πραγματικότητα είναι μια δωρεά Του Θεού, όπως και όλες οι “κρίσεις”. Δυστυχώς, αργεί ο πολύς κόσμος να το καταλάβει και πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, αργεί να πάρει το μήνυμα και συνήθως χάνει την ευκαιρία του. Αν και όλοι μιλάν για κρίση, ή… “crisis”, δεν συνειδητοποιούν το ότι κρίνονται, δοκιμάζονται για το πώς θα τοποθετηθούν.
Στην επίκαιρη κρίση του κορωνοϊού…
Κρίνονται οι γιατροί πρώτοι. Εξύψωσαν τόσο πολύ την “επιστήμη” τους, μέχρι του να παριστάνουν το Θεό. Τυφλώθηκαν από την τεράστια τεχνολογική πρόοδο που τους αποκαλύπτει όλο και περισσότερο “πως είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος”, ενώ αδυνατούν να διακρίνουν και να παραδεχτούν, ότι όσο περισσότερα ανακαλύπτουν ότι ξέρουν, τόσο περισσότερα ανακαλύπτουν ότι δεν ξέρουν. Τολμούν με θράσος να επεμβαίνουν χωρίς όρια στο δημιούργημα το Θεού και αποδέχονται να χρηματίζονται από τους ιδιοκτήτες της φαρμακοβιομηχανίας για να χορτάσουν τη ματαιοδοξία τους.
Πώς αλλιώς να περιέγραφα την απόλυτη κατάρρευση της “σύγχρονης θεραπευτικής επιστήμης”, που εισήγαγε ο Covid, ο οποίος δεν θεραπεύεται με φάρμακα, παρά μόνο από ένα μέτρια ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα; Βέβαια, το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα ήταν και είναι το σπουδαιότερο ιαματικό κέντρο στη γη, κάτι που η συμβατική ιατρική το γνωρίζει καλά, αλλά επειδή είναι δωρεάν, δεν το χρησιμοποιούν ιδιαιτέρως. Αντίθετα, συνηθίζουν να το απενεργοποιούν για να χρησιμοποιήσουν χημικά φάρμακα με ανείπωτες και συχνά άγνωστες παρενέργειες, γιατί απλά… συμφέρει σε χρήμα.
Κρίνονται οι πολίτες, ως ασθενείς και πελάτες του συστήματος υγείας. Η λαιμαργία και η λαγνεία για την υπηρέτηση των σωματικών παθών χωρίς όρια, έγινε εργαλείο στα χέρια των γιατρών και έχουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό. Αντί να περιορίζουν το φαγητό τους και τον τρόπο ζωής τους, βούταγαν στην ακράτεια, “βασιζόμενοι” στους γιατρούς και τα φάρμακά τους. Η πληροφόρηση για το σωστό τρόπο διαβίωσης είναι άπλετη, αλλά επιλέγει κανείς να ικανοποιήσει τα πάθη του αντί το συμφέρον του. Έχοντας ζήσει κάποιος μια ζωή με φάρμακα για το παραμικρό, το ανοσοποιητικό του σύστημα μαθαίνει να “τεμπελιάζει” και με το χρόνο ατροφεί. Αντί να καταναλώνουν την όποια ψυχική τους δύναμη, σθένος στη συγκράτηση των παθών και των επιθυμιών τους, την διοχέτευαν στην εξεύρεση του “καλού” γιατρού, για να του δώσουν το καλό του μπαξίσι και να μπουν μπροστά στη σειρά του νοσοκομείου για επέμβαση.
Κρίνονται οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές. Νομίζω, ή μάλλον ελπίζω ότι αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας κατανοητό από όλους τους ανθρώπους πολίτες σε όλον τον κόσμο. Όμως δεν συζητιέται ιδιαίτερα στα τηλεοπτικά πηγαδάκια και ανησυχώ μήπως οι υπεύθυνοι για τις πολιτικές, που συμβαίνει να είναι χρηματοδότες και εν δυνάμει αφεντικά των ΜΜΕ, φροντίζουν να το αποσιωπήσουν μέχρι ανοησίας. Πιάνει αυτή η μέθοδος, αποδεδειγμένα στην Ελλάδα. Την στιγμή που συντελείται η “πανηγυρική κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης”, η Ελλάδα “πετάει χαρταετό”, χειροκροτώντας τους “ήρωες” δημόσιους γιατρούς και λοιπό προσωπικό, που είναι φυσικά… υπομισθοδοτούμενοι. Γι αυτό και τους λέμε “ήρωες”, όπως και τους στρατιώτες (ποιος να φανταζόταν ότι ο πόλεμος της Ελλάδας δεν θα γινόταν από το στρατό της;).
Τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα ενοχοποιήθηκε ασύστολα ο δημόσιος τομέας, οι δημόσιες υπηρεσίες και μαζί οι υπηρεσίες υγείας. Όλα έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν γιατί βλάπτουν το κράτος και κατ’ επέκταση τους πολίτες. Τώρα που μόνο το δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί να βοηθήσει στην πανδημία, αυτό είναι ανάπηρο και ανήμπορο. Και φτάσαμε να βαφτίζουμε “φάρμακο κατά του κορωνοϊού” τον εγκλεισμό των ανθρώπων στα σπίτια τους. Μάλιστα, το “πουλήσανε” τόσο καλά, που το φαινόμενο να περιπολούν αστυνομικοί σε πόλεις και χωριά με στόχο όλους τους πολίτες, θεωρείται σωτήριο!!! Ώ της βλασφημίας και της ανοησίας!!!
Κρίνονται οι Ιεράρχες, αλλοίμονο…, οι πνευματικοί καθοδηγητές, ωιμέ…, και οι “πιστοί” χριστιανοί.
Φαντάζει ακατανόητο να φοβάται κάποιος χριστιανός μια γρίπη, μόνο και μόνο γιατί αν κολλήσει, έχει πιθανότητα μισό έως μία στις εκατό να πεθάνει. Μάλλον ανόητο είναι. Αυτό, όχι λόγω των πιθανοτήτων, αλλά γιατί ο θάνατος δεν υπάρχει για τους πιστούς χριστιανούς. Και φυσικά, δεν ήταν αυτό που πανικόβαλε τους πιστούς. Αυτός ο ιός ήταν πολύ “πονηρός” και χτύπησε στην αγάπη των πιστών. Επειδή είναι υπέρ-μεταδοτικός, μπορεί να τον μεταδόσεις σε άλλους, που είτε είναι πολύ ευάλωτοι (ανοσοκατασταλμένοι, συνήθως με κάποιο σταυρό στους ώμους), είτε δεν είναι πιστοί, ή ούτε καν χριστιανοί. Ένας καλός χριστιανός, από την εμπειρία μου, δεν θα ήθελε ποτέ να προκαλέσει ταραχή ή βλάβη σε κάποιον άλλο, ούτε καν ακούσια. Είναι λοιπόν αναμενόμενο, οι πιστοί να αγγίζονται από αυτήν την προοπτική. Και με χαρά μου διαπιστώνω ότι η Ελλάδα είναι γεμάτοι από πιστούς χριστιανούς.
Ίσως κάποιος διαμαρτυρηθεί γιατί έβαλα στο καλάθι των πιστών όλους τους Έλληνες. Εντάξει, ποιητική αδεία, τουλάχιστον όσους είναι βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, μη θέλοντας να μιλήσω για άλλα δόγματα και θρησκείες, πέραν της δικής μου. Αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό για κάποιους που θεωρούν χριστιανούς μόνο αυτούς που συμμετέχουν στην εκκλησιαστική ζωή ενεργά, όλο τον χρόνο και όχι μόνο Πάσχα-Χριστούγεννα. Θα είναι μάλλον οι ίδιοι που προσμένουν να δουν τις προφητείες και τα Αποκαλυπτικά γεγονότα να συμβαίνουν στην εποχή τους (μας). Αυτοί που περιγράφουν γλαφυρά πόσοι θα είναι οι κρυπτο-χριστιανοί στην Τουρκία που θα παρουσιαστούν όταν θα “την πάρουμε”. Αυτοί οι ίδιοι παρακολουθούν ομιλίες φωτισμένων γερόντων και πνευματικών σε συνάξεις και στο διαδίκτυο, όπου συχνά ακούνε για την υποκρισία, την αξία των πράξεων, την πλάνη των εκλεκτών και τον Θεό να μπορεί να βγάλει πιστούς και από τις πέτρες. Μπορεί συμπτωματικά να είναι οι ίδιοι, μπορεί και όχι.
Βέβαια, ακούγεται απίθανο να έχουν μεγαλύτερη πίστη όσοι δεν έχουν πνευματικό, δεν κοινωνούν συχνά, δεν εκκλησιάζονται Κυριακές και γιορτές από αυτούς που το κάνουν. Αυτή η κρίση, όμως, αυτό μας δείχνει σε πρώτη ανάγνωση. Τόσο που δελεάζομαι να σκεφτώ ότι συνέβαλλε η απόσταση από τους πνευματικούς και την εκκλησία σε αυτή τους την κατάσταση. Ισορροπώ στα όρια της βλασφημίας και της ύβρεως; Μα, τι περίοδο ζούμε;… Σίγουρα την Εβδομάδα των Παθών. Τότε που οι ιεράρχες των Ιουδαίων είχαν “ξεφύγει” από το πραγματικό νόημα της πίστης τους, ώστε ο Λόγος του Χριστού ευδοκιμούσε κυρίως στους απλούς και αγράμματους, αυτούς που πήγαιναν μια φορά το χρόνο στο ναό τους, έβγαζαν το ψωμί τους με πολύ κόπο και ιδρώτα. Οι Φαρισαίοι ήταν υποκριτές. Δεν υπάρχουν Φαρισαίοι στην Ελλάδα, κυριολεκτικά. Δεν υπάρχουν όμως ιερατικοί οδηγοί υποκριτές; Κρίνονται… Και όπως και τότε σχίζουν τα ρούχα τους, “πετώντας χαρταετό”, αθώοι αν και υπεύθυνοι, αδύναμοι απέναντι στο κράτος, ενώ έχουν στρατό εκατομμύρια πιστούς, που περιμένουν μια λέξη που δεν έρχεται.
Μήπως υπερβάλλω; Ίσως… Ας το πάρουμε αλλιώς. Τις χωρίσει ημάς; Κανείς δεν μπορεί να χωρίσει την πιστή ψυχή από Τον Αγαπημένο Χριστό. Είναι σίγουρα καλύτερα, ή ευκολότερα να είμαστε σε ειρήνη μέσα σε μια εκκλησιά, να ακούμε καλλίφωνους και μελωδικούς ψάλτες, χωρίς μουρμουρητά και αταξίες. Αλλά οι αταξίες πάντα θα υπάρχουν, οι ταραχές πάντα θα προσπαθούν, οι άδειοι τενεκέδες πάντα θα κάνουν δραματικά περισσότερο θόρυβο από το περιεχόμενό τους. Η δική μας τέχνη είναι να μένουμε ατάραχοι απ’ όλα αυτά. Ξύπνιοι και ατάραχοι. Ο Θεός δεν μπορεί να μας εγκαταλείψει. Ίσως είναι το μόνο που δεν μπορεί να κάνει ο Θεός. Γιατί η αγάπη του για μας δεν τον αφήνει να μας εγκαταλείψει. Ποιος άνθρωπος θα έβαζε το παιδί του σε κίνδυνο θανάτου και ανείπωτα σωματικά βασανιστήρια για να σώσει κάποιον άλλο και μετά θα εγκατέλειπε αυτόν τον άλλο;
Πόσοι από τους “φανατικούς” παραπονεμένους χριστιανούς έχει κατανοήσει την πίστη μας σαν προσωπική και κοινοτική την ίδια στιγμή; Η κοινοτική πίστη έχει ανάγκη τους ναούς, τους ιερείς, την κοινωνία με τους αδελφούς μας. Η κοινοτική πίστη είναι απαραίτητη όχι από μόνη της, αλλά για να μας βοηθήσει να κατακτήσουμε την προσωπική πίστη. Χρειάζομαι τη συμμετοχή, την πνευματική καθοδήγηση, τον “άλλο” άνθρωπο για να μάθω και για να εξασκήσω την αγάπη, αλλά δεν είναι ο σκοπός της πίστης. Ο πραγματικός σκοπός, ο τελικός στόχος της πίστης είναι η προσωπική πίστη, εννοώντας την σχέση με το Χριστό, με την Αγία Τριάδα. Αυτή η προσωπική πίστη, η σχέση με το Θεό είναι απαραίτητη. Δεν μπορεί να παραληφθεί σε καμία περίπτωση. Χωρίς αυτή, η κοινοτική πίστη, έστω στην καλύτερή της μορφή, είναι ανεπαρκής για τη σωτηρία της ψυχής μας και την αθανασία μας, το ζητούμενο, δηλαδή. Ακόμη και η Θεία Κοινωνία, χωρίς προσωπική σχέση με το Χριστό δεν ωφελεί. Η Θεία Κοινωνία μας στηρίζει στην γήινη ζωή μας, τροφοδοτώντας το πεζό σώμα μας με θεϊκή αμβροσία, μας φέρνει σε σωματική επαφή με το Θεό, αν είναι δόκιμη περιγραφή, έως ότου τον συναντήσουμε πραγματικά στο τέλος της επίγειας ζωής, στο πλήρωμα της προσωπικής σχέσης με το θεό.
Ο χριστιανός έχει κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Οι επόμενες φορές είναι επανάληψη. Ποια περιοδικότητα χρειαζόμαστε στη Θεία Κοινωνία; Αυτό είναι μια υπαρκτή ερώτηση στον εκκλησιαστικό χώρο. Η απάντηση αλλάζει ανάλογα με τον τόπο, τον χρόνο, το πρόσωπο που τη δίνει και το πρόσωπο που την παίρνει. Ένα τόσο σημαντικό στοιχείο της χριστιανικής ζωής έχει αφεθεί να πλανάται και να μην είναι σταθερό όπως η Πέτρα της εκκλησίας, ο Απόστολος Πέτρος. Το πιο παράδοξο είναι ότι είναι σωστό αυτή η απάντηση να διαφέρει, ιδιαίτερα από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά και ο τόπος και ο χρόνος οφείλουν να συμβάλλουν. Αν χρειαστεί, θα πρέπει να κοινωνήσει κάποιος κάθε μέρα. Αν χρειαστεί, μπορεί να πρέπει να κοινωνήσει σε ένα χρόνο. Τον κανόνα τον βάζει ο πνευματικός πατέρας του πιστού. Δηλαδή, όσοι είναι ταραγμένοι που δεν μπορούν να κοινωνήσουν, είτε ο πνευματικός τους δεν αντιλήφθηκε κάποια ειδική περίσταση τον τελευταίο μήνα, ώστε να επωμιστεί την ευθύνη της αναβολής, είτε δεν έχουν πνευματικό, ή δεν τον ακούσανε.
Ορίστε, λοιπόν, η απόδειξη για την σπουδαιότητα του πνευματικού οδηγού του χριστιανού. Γι’ αυτό οι πνευματικοί οδηγοί έχουν συνάμα μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση της πίστης των χριστιανών. Και όσο πιο ψηλά κάθονται, τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη τους. Οι Αρχιερείς μας έχουν μεγάλη ευθύνη, αλλά όπως φάνηκε, έχουν βρει τον τρόπο να κρατούν την πίστη των Ελλήνων ψηλά, όπως εξηγήσαμε νωρίτερα. Αλλά μην στέκεστε στα χιουμοριστικά σχόλια. Θέλει τόλμη και πίστη για να οδηγήσεις πλοίο σε τρικυμία. Δεν αρκεί το εγκόλπιο…
Αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για τους πιστούς. Ζει Κύριος ο Θεός. Η κρίση είναι όπως πάντα μια δοκιμασία και μια ευκαιρία να ξανακοιτάξουμε τα βήματά μας. Για τους χαλαρούς είναι μια ευκαιρία να γλυτώσουν από την οργή του Θεού, που είπε “εμμέσω αυτούς”. Οι μη χριστιανοί δεν είναι εδώ, έχουν άλλο πηγαδάκι και η βούληση του Θεού για την περίπτωσή τους είναι ακόμη μυστήριο.
Καλή Ανάσταση!
