Ωραία! Οι εκλογές (πρώτη Κυριακή) τελείωσαν και όλα τα κόμματα νίκησαν!
Όπως κάποιος σχολίασε στο διαδίκτυο, οι δηλώσεις των κομμάτων μου θυμίζουν φοιτητικές εκλογές.
Μέχρι και οι “αντικειμενικότεροι” λένε πως μόνο το ΚΚΕ αύξησε τους ψηφοφόρους του. Χμμμ… Για να δούμε!
Στην δική μου (ψυχ-)ανάλυση επέλεξα να μελετήσω μόνο τα αποτελέσματα των Περιφερειακών εκλογών, γιατί:
1. Πλησιάζουν περισσότερο στον εθνικό-κομματικό χαρακτήρα, αφού επειδή οι περιφέρειες είναι μεγάλες, οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να έχουν ίδια άποψη για τους υποψηφίους, οπότε ψηφίζουν συνήθως κομματικά
2. Είναι πιο ξεκάθαρη η κομματική ταυτότητα των συνδυασμών και, τέλος πάντων, μπορούν να μελετηθούν πιο εύκολα.
1. Τα μικρότερα έχουν πολύ μικρά ποσοστά αλλά και διαφοροποιήσεις από προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, οπότε για την οπτική ευκολία τα έβαλα στο μεγάλο κουβά “Λοιπά κόμματα”
2. Το ΚΚΕ έχει το ενδιαφέρον ότι θεωρείται να είχε αυξητική τάση
Εισήγαγα επιπλέον, τη συνθήκη ότι η Αποχή είναι κόμμα γιατί:
1. Για να βοηθηθώ να ερμηνεύσω το φαινόμενο
2. Στην τρέχουσα εκλογική διαδικασία η Αποχή έπαιξε μεγάλο ρόλο ως τρόπος αποστολής μηνύματος από ένα τεράστιο τμήμα πολιτών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους, εκτός δηλαδή από αυτούς που για οικονομικούς ή άλλους αντικειμενικούς λόγους δεν προσήλθαν, μη έχοντας κάποιο κόμμα να τους εκφράζει “δημιούργησαν” το κόμμα της Αποχής.
Έτσι τα ονομαστικά ποσοστά των κομμάτων, όπως παρουσιάζονται με κοινή παραδοχή από όλα τα ΜΜΕ αλλά και την πλειοψηφία του διαδικτύου (δεν έχω εντοπίσει ακόμα κάτι αντίστοιχο), που θεωρούν ως εκλογικό σώμα αυτούς που έχουν ψηφίσει, αδιαφορώντας και ουσιαστικά διαγράφοντας την πολιτική τοποθέτηση όσων απαξίωσαν την αξία της ψήφου (έστω και τεχνητής επιλογής μικρών κομμάτων, ασχέτως πολιτικής συμφωνίας), είναι μεγαλύτερα από ότι θα ήταν αν η Αποχή ήταν κόμμα. Ας είναι καλά η “επιδότηση” της σημερινής ΔΗΜΟ-ΚΡΑΤΙΑΣ και ο τεχνητά υποβληθείς φόβος της ακυβερνησίας-μη αυτοδυναμίας. Δηλαδή, επειδή τα σημερινά κόμματα δεν μπορούν να βρουν συγκλίσεις κοινής πολιτικής, ρισκάρουμε να κυβερνούμαστε από μια κατάπτυστη αριθμητικά μειοψηφία του 19,23%, ελπίζοντας να μην εισχωρήσει σ’ αυτήν κάποιος “ξένος δάκτυλος” με αντεθνικές διαθέσεις. Συλλογιζόμενοι και τον αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα των περισσοτέρων κομμάτων με δικτατορικές ομοιότητες, αρκεί ένας αρχηγός κόμματος να είναι “εγκάθετος” για να καταντήσει η χώρα υποτελής ξένων δυνάμεων-συμφερόντων. Αυτή είναι η Δημοκρατία του 21ου αιώνα!
Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Με καταμετρημένο το 99,48% των ψήφων, εγγεγραμμένους 9.766.234, ψήφισαν 5.958.342, αποχή 3.807.892 (38,99%)
ΠΑΣΟΚ: ψήφοι 1.877.609, πλαστό ποσοστό 31,51%, αληθινό ποσοστό 19,23%
ΝΔ: ψήφοι 1.777.390, πλαστό ποσοστό 29,83%, αληθινό ποσοστό 18,20%
ΚΚΕ: ψήφοι 588.898, πλαστό ποσοστό 9,88%, αληθινό ποσοστό 6,03%
Λοιπά κόμματα: ψήφοι 1.172.646, πλαστό ποσοστό 19,68%, αληθινό ποσοστό 12,01%
Λευκό/Άκυρο: ψήφοι 541.799, πλαστό ποσοστό 9,09%, αληθινό ποσοστό 5,55%
Στο διάγραμμα με καμπύλες παρατηρούμε τα εξής:
Το ΠΑΣΟΚ έχει συνεχή πτώση από το 2004 μέχρι σήμερα, με μια “ψεύτικη” αύξηση το 2009, (λόγω των ψεύτικων υποσχέσεων του σημερινού πρωθυπουργού γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;) δείχνοντας την απογοήτευση των οπαδών του.
Η ΝΔ έχει συνεχή πτώση από το 2004 μέχρι ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ (άσχετα με το ότι κάποιοι προσπαθούν επιμελώς να το αρνηθούν), δείχνοντας ότι η διαπιστωμένη στο παρελθόν απογοήτευση των οπαδών της δεν έχει ανατραπεί ακόμη.
Το ΚΚΕ έχει σταθερή βάση ψηφοφόρων, αφού η ανεπαίσθητη φετινή αύξηση είναι προφανές ότι προέρχεται από διαμαρτυρόμενους πολίτες που αρνήθηκαν να απέχουν από την ψηφοφορία.
Η διαρροή ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων κατευθύνεται κατά ένα μικρό μέρος στα υπόλοιπα κόμματα και περισσότερο προς την Αποχή, που δείχνει ότι δεν έχουν τη διάθεση να ποντάρουν-ρισκάρουν σε κάποιο από τα υπάρχοντα μικρά κόμματα.
Στο διάγραμμα με τις συμπυκνωμένες ράβδους παρατηρούμε τα παρακάτω:
Το κόμμα της Αποχής έχει τεράστια δυναμική (44,54% μαζί με τα Λευκά/Άκυρα) με περισσές προοπτικές ανατροπής του πολιτικού χάρτη. Σε περίπτωση κατάλληλης συγκυρίας και χειρισμού θα μπορούσε άνετα να δημιουργήσει πλειοψηφικό πολιτικό κόμμα ή και νέο πολιτικοϊδεολογικό χώρο.
Το άθροισμα των ποσοστών των δύο (μέχρι σήμερα λεγομένων) μεγάλων κομμάτων του δικομματισμού έχει πέσει δραματικά πολύ κάτω από το μισό του εκλογικού σώματος (37,43%)
Το μήνυμα, βέβαια, του κόμματος της Αποχής δεν εκφράζεται επίσημα και ενιαία από κάποια διακήρυξη οπότε χρειάζεται αρκετή φαντασία για να το ερμηνεύσει κανείς σωστά, αλλά κυρίως επαφή και συζήτηση με όλες τις φωνές που την επικαλούνται ως μέσο πολιτικής έκφρασης.
Ένα ρεύμα προέρχεται από οπαδούς ενός εκ των δύο μεγάλων του δικομματισμού και υποστηρίζει ότι το κόμμα τους βλέποντας την διαφυγή ψηφοφόρων του θα αλλάξει πολιτική, ή πρακτική ώστε να επανέλθει σε αυτό που θα ‘πρεπε, κάτι που όμως είναι θολό και δεν επισημαίνεται ποιο είναι (το σωστό).
Άλλο ρεύμα απέχοντας επειδή δεν εκφράζεται από κανένα σημερινό κόμμα στοχεύει να πιέσει κάποιους νέους εν δυνάμει πολιτικούς να ιδρύσουν νέο κόμμα με ιδεολογία διαφορετική από τα άλλα, αλλά και πάλι δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο ή βασικές αρχές στις οποίες τείνουν να συμφωνούν. Με άλλα λόγια το νέο κόμμα θα πρέπει να μαντέψει τι σκέφτονται οι διαμαρτυρόμενοι.
Άλλη μια τάση των απεχόντων θεωρεί ότι επιμένοντας στην αποχή και όταν αυτή αυξηθεί σε μεγάλο ποσοστό πάνω από το 50% τα κόμματα της σημερινής βουλής θα αντιληφθούν ότι φταίει το πολιτικό σύστημα εξ ολοκλήρου (στη βάση του “μπασταρδεμένου” Συντάγματος και των “στυμμένων” εκλογικών νόμων που τελικά ωφελούν μόνο τα κόμματα της σημερινής βουλής, καταργώντας κάθε φιλότιμη νέα προσπάθεια δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα) και θα αναγκαστούν να αλλάξουν το Σύνταγμα και τους νόμους που υποθάλπουν και καλύπτουν τη διαφθορά. Η ρήση “όποιος φύγει απ’ το κοπάδι τον τρώει ο λύκος” κατοχυρώθηκε νομοθετικά με κλασικά παραδείγματα Στεφανόπουλου, Σαμαρά (που επέστρεψε στη ΝΔ για να εφαρμόσει τις ίδιες ιδέες που είχε με την Πολιτική Άνοιξη), Μάνου, Τσοβόλα, Λεβέντη και Μπακογιάννη (που προσπαθεί, όπως και ο Κουβέλης, να “χρησιμοποιήσει” το δεσμό με υπάρχοντες βουλευτές για να έχει βιώσιμο μέλλον το νέο κόμμα). Αυτά τα κόμματα, δηλαδή, που με επιμέλεια, κόπο και επιμονή εγκαθίδρυσαν αυτό το “σύστημα”, αυτά τα ίδια θα αναλάβουν να το καταλύσουν και να επαναφέρουν την πραγματική ισονομία και δημοκρατία.
Το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω τάσεων για το μήνυμα της Αποχής είναι ότι οι διαμαρτυρόμενοι δια της αποχής πολίτες ελπίζουν και προσμένουν ότι κάποιοι άλλοι θα “ακούσουν” το μήνυμά τους, θα το αποδεχτούν ως πρόσκληση ή υποχρέωση και αυτοί οι “κάποιοι άλλοι” θα ποιήσουν την αλλαγή. Πρακτικά, πρέπει να γίνει ένα λογικό άλμα, αφού αυτό που θέλει η πλειοψηφία, τελικά, των πολιτών
Είναι αδιευκρίνιστο
Πρέπει να το κάνουν κάποιοι άλλοι
Αυτοί οι “κάποιοι άλλοι” πρέπει
να συλλάβουν το αδιευκρίνιστο,
να το καταγράψουν σε καταστατικό,
να το παρουσιάσουν πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές,
να το επεξηγήσουν-επικοινωνήσουν πειστικά στους πολίτες από τα σημερινά ΜΜΕ (του συστήματος των σημερινών κομμάτων) και
αφού υπερψηφιστούν για να το εφαρμόσουν σωστά,
θα το κάνουν χωρίς παρεκτροπές διαφθοράς (έχοντας πλειοψηφική παντοδυναμία μετά την εκλογή τους).
Απλό μου φαίνεται!(?)
Εν τω μεταξύ οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες του κόμματος της Αποχής θα στρογγυλοκάθονται στον καναπέ τους και θα περιμένουν μπροστά στις τηλεοράσεις να δουν το θαύμα της διάσωσης.
Αυτό μου θυμίζει την εικόνα ενός ναυαγού σε χαμένο νησί, που βλέπει στο βάθος του ορίζοντα ένα τουριστικό γιοτ να περιέρχεται σε τροχιά εφαπτόμενη του κύκλου του ορίζοντα, αγνοώντας ότι οι επιβάτες του σκάφους ευδαιμονούν με πάρτυ και “όργια” και αυτός να χοροπηδάει κουνώντας τα χέρια, μην ανάβοντας ούτε καν μια φωτιά να σηκώσει λίγο καπνό στον ουρανό για να τον δουν και να τον σώσουν! Όταν μετά από λίγο θα το χάσει από τα μάτια του θα ξαναπέσει σε θλίψη και απόγνωση κατηγορώντας την κακή του τύχη για την αποτυχία της διάσωσής του!
