Να, λοιπόν, που είναι δυνατόν να μειωθούν οι μισθοί ακόμη και 30%.
Πριν από χρόνια, ακόμη και πριν ένα μόλις χρόνο, κανείς δεν πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσαν να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και πολύ περισσότερο στο Δημόσιο, όχι 30% αλλά ούτε καν 5%. Κι όμως να που σήμερα βαδίζουμε στο 30% και αν υπολογίσουμε και τον πληθωρισμό, σε ένα χρόνο από σήμερα θα έχει ξεπεράσει το 40%, χωρίς αναμενόμενο φρένο στην πτώση. Θυμάμαι, ποιος δεν θυμάται το σλόγκαν “Μπες στο Δημόσιο, σίγουρος μισθός, σίγουρη δουλειά”. Τώρα, ακόμη και στο “απόρθητο” Δημόσιο καταλύθηκε η σιγουριά του ύψους του μισθού, αλλά και απολύσεις έχουμε, αφού οι διακοπές των συμβάσεων των “προσωρινών” υπαλλήλων που καλύπτουν πάγιες ανάγκες είναι ξεκάθαρα κεκαλυμμένες απολύσεις. Ήταν προσχεδιασμένο, απ’ ότι φάνηκε, αφού τα τελευταία 10 χρόνια οι περισσότερες από τις ανάγκες, πραγματικές ή μη (ψηφοθηρικές ή βολέματος) για προσλήψεις στο Δημόσιο γίνονταν είτε με Stage, είτε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που προς απόδειξη του παγίου, ανανεώνονταν με τη λήξη τους, αναμένοντας να σκάσει το ¨κανόνι¨του Δημοσίου. Και μαζί με το “κανόνι” του Δημοσίου έσκασε και το ”κανόνι” της Ελληνικής οικονομίας, που τελικά ακούστηκε σαν “Τα Κανόνια του Ναβαρόνε”!
“Τις πταίει;”, αναρωτιέται, σήμερα και ο πιο αδιάφορος πολίτης. Υπάρχει μια θεωρία, που κι εγώ έχω υποστηρίξει, που λέει ότι το κακό ξεκίνησε από το ‘81 με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Πλούσιες υποσχέσεις είχε μοιράσει τότε αφειδώς ο Ανδρέας, γνωρίζοντας ότι για να τις υλοποιήσει έπρεπε να δανειστεί τεράστια ποσά από το εξωτερικό και για να μην τον κατηγορήσουν για υφαρπαγή ψήφου και κοροϊδία, έσπευσε τα πρώτα χρόνια να τις τηρήσει. Κατοχυρώθηκε στους πολίτες, τότε, σαν ο “Πατέρας του φτωχού λαού”. Η αλήθεια είναι ότι τότε ξεκίνησαν όλα.
Ακολούθησε η απροκάλυπτη κομματική εκδίωξη των “αντιφρονούντων” δεξιών από κάθε σημαντική θέση σε κάθε Δημόσιο Φορέα, περιλαμβανομένων και των Ενστόλων. Συγχρόνως δρομολογήθηκε αθρόα πρόσληψη – Πασόκων κατά κύριο λόγο – στο Δημόσιο. Το ΚΚΕ ήταν ακόμα, λόγω κεκτημένης ταχύτητας(!), στη μαύρη λίστα των προσλήψεων, αν και είχε συναινέσει προεκλογικά σε στήριξη για την πτώση της “επάρατης Δεξιάς”. Στη δεύτερη τετραετία, άρχισε να σφίγγει λίγο τα λουριά, αφήνοντας το Τσοβόλα δώστα όλα” στην Ιστορία, αφού το χρησιμοποιούσε όποτε χρειαζόταν. Ήρθαν τα σκάνδαλα και άρχισε η φθορά. Ο πράσινος λαός που δεν βολεύτηκε, αφού δεν χωρούσαν όλοι να διοριστούν, αισθανόταν αδικημένος και προδομένος. Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στην Οικουμενική, στην Νέα Δημοκρατία και μετά πάλι ΠΑΣΟΚ.
Όλες οι κυβερνήσεις μετά το ‘81 είχαν την ίδια μέθοδο: Διώξεις των “αντιφρονούντων”, λόγω εκδίκησης και βολέματος των ημετέρων. Το Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια ήταν το εργαλείο επανεκλογής του κυβερνώντος κόμματος. Ήταν κυριολεκτικά πεδίο μάχης. Οι διωγμένοι ή αδικημένοι “αντιφρονούντες” αδιαφορούσαν για την παραγωγικότητά τους, αφού αφενός “χαΐρι” δεν θα έβλεπαν λόγω της αναξιοκρατίας, αφετέρου για αντεκδίκηση, ώστε να φέρουν σε δύσκολη θέση τους “αντιπάλους” συναδέλφους και προϊσταμένους τους. Όταν η αντιπαραγωγικότητα συνηθίζεται, ασχέτως προσωπικότητας του υπαλλήλου, γίνεται στο τέλος τεμπελιά. Και όταν η τεμπελιά συνηθίζεται γίνεται ”κεκτημένο δικαίωμα”. Εδώ μπαίνει ο ρόλος του ΚΚΕ. Η πάγια θέση του ΚΚΕ ήταν η προάσπιση των κεκτημένων – “με αγώνες” – εργατικών δικαιωμάτων, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, όπου ανήκει και η περισσότερη εργατιά. Όσοι προσλαμβάνονταν στο Δημόσιο, εντάσσονταν αυτονόητα στην μεσοαστική τάξη, αφού είχαν σίγουρο μισθό, μονιμότητα και αρκετά εργασιακά κεκτημένα, αφού η εκάστοτε κυβέρνηση υπέκυπτε πολύ εύκολα στις απαιτήσεις τους όταν παρέλυαν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού με τις απεργίες τους. Το ΚΚΕ, λοιπόν, για να προστατέψει τα εργατικά δικαιώματα και να προσελκύσει δυνητικούς ψηφοφόρους, βάσισε την πολιτική του δραστηριότητα στις απεργιακές κινητοποιήσεις, αφήνοντας την ιδεολογία του στο ίδιο “ψυχροπολεμικό” σημείο που την είχε προσλάβει από την ίδρυσή του, χωρίς να απομακρύνεται σχεδόν καθόλου από το σοβιετικό όραμα, ακόμη και αφού αυτό είχε εκκωφαντικά αποτύχει διεθνώς, αναδεικνύοντάς το ως ένα από τα ελάχιστα απομεινάρια του Παλαιού Κομμουνισμού παγκοσμίως. Όπως προανέφερα, όμως, αν συνηθίσεις σε κάτι… Κάθε φορά που η εκάστοτε κυβέρνηση επιχειρούσε “σκληρές” πολιτικές, το ΚΚΕ κατέβαινε στο πεζοδρόμιο, αλλά μαζί μ’ αυτό κατέβαινε και κάθε βολεμένος που θα έχανε “κεκτημένα”, τον οποίο γενναιόδωρα υποστήριζε, με την ελπίδα του προσεταιρισμού του και γιατί όχι, για να στηρίξει την εικόνα του Προστάτη του φτωχού εργάτη, εργαζόμενου ή υπάλληλου. Έτσι, συνήθισε ο κάθε υπάλληλος, εργαζόμενος ή εργάτης να μάχεται “με νύχια και με δόντια” για τα “κεκτημένα”, αυξάνοντας σταδιακά τον πήχη στις απαιτήσεις του με κάθε πρόσφορο τρόπο, συνήθως δε, επικαλούμενος – μισθολογικές επί το πλείστον – ανισότητες με άλλες ομάδες. Η κυβέρνηση προσπαθώντας αγωνιωδώς για το καλύτερο του κόμματος και της επανεκλογής του, υπέκυπτε, άλλοτε δύσκολα, άλλοτε εύκολα σε παροχές και αυξήσεις, σουλουπώνοντας όσο μπορούσε με επιδοματική πολιτική και έμμεση φορολογία τον κρατικό προϋπολογισμό. Όλα για το “κοινό καλό”, δηλαδή το κομματικό συμφέρον, δηλαδή το προσωπικό συμφέρον των κομματικών στελεχών όλων των κομμάτων.
Εν τω μεταξύ, είχαν καλλιεργηθεί μεγαλοαστικές κάστες και επιχειρηματικές και βιομηχανικές οικογένειες, κυρίως εκμεταλλευόμενες την διαφθορά των κρατούντων αλλά και των δυνητικών (όπως τα υψηλόβαθμα στελέχη Δημοσίων φορέων και οργανισμών) πολιτικών προσώπων, που εγκαθίδρυσαν “νόμιμες” και παράνομες μίζες, χαριστικές επιδοτήσεις, απ’ ευθείας αναθέσεις, προστατευόμενα καρτέλ και άλλα “μοντέρνα” οικονομικά συστήματα και μεθοδολογίες. Αυτοί συνασπίστηκαν, τουλάχιστον με τα δύο μεγάλα, ταΐζοντας ενδεχομένως και τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα, συγκροτώντας μία νέα τάξη, αυτήν της “Πλούσιας Σιωπής”, αφού η κοινή τους αλληλοβοήθεια για να ευδοκιμήσει είχε ως απαραίτητο προαπαιτούμενο την κοινή σιωπή. Σμίλευσαν κατάλληλα τα αναγκαία “εργαλεία” συγκάλυψης, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δένοντάς τα τέλεια με το αρχι-Τεκτονικό τους μοντέλο ανάπτυξης, χρησιμοποιώντας τα για την χειραγώγηση, ύπνωση και αποχαύνωση των ιθαγενών με άρτο και θεάματα, βάζοντας στο παιχνίδι και τον αθλητισμό, που είναι ”αρχαία κατάκτηση” (βλέπε ιπποδρομίες, μονομαχίες κ.ά.).
Όταν ήρθε, λοιπόν, η ώρα της οικονομικής κρίσης, εισαγόμενη κι αυτή, είδαν την καταλληλότερη ευκαιρία τα κόμματα – όλα τα κόμματα – να επαναφέρουν την ισορροπία στην πολιτικοκοινωνική ασθένεια και κραιπάλη της Ελλάδας, φροντίζοντας πρωτίστως τα – ίδια – προσωπικά συμφέροντα των κομματικών στελεχών τους, παραμένοντας στην πολιτική σκηνή της χώρας, καρπωνόμενοι τα οφέλη της προνομιακής τους θέσης, τα ”κεκτημένα” τους, δηλαδή! Δεν θα ήταν ιδιαίτερα κακό, ή ανακόλουθο της μακρόχρονης πολιτικής τους την οποία ενέκριναν και τους ψήφιζαν οι αντίστοιχοι ψηφοφόροι τους, αν δεν είχαν κάνει το εξής μεγάλο ατόπημα-έγκλημα:
Να χρεώσουν την κοινωνική αυτή “διόρθωση” αποκλειστικά στον αστό, μικροαστό και την φτωχότερη μερίδα του λαού, ρίχνοντάς τον σε μια απότομη και βίαιη κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου που αυτοί οι ίδιοι τον είχαν φέρει, αποκλειστικά για προσωπικό τους όφελος.
Οι βουλευτές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπέκυψαν στην ανέχεια του δυσχερούς μέλλοντος και υποτάχτηκαν δουλικά σε έναν ξεφωνημένο ανθέλληνα πρόεδρο, μόνο και μόνο για να μην ταλαιπωρηθούν αυτοί και ο οικογενειακός τους κύκλος από τα επερχόμενα δεινά. Ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ενώ είχε αντιληφθεί (ή ενημερωθεί) για την επερχόμενη κρίση δεν τόλμησε ή δεν ήταν ικανός να πάρει τα κατάλληλα μέτρα για την αποφυγή της, υποκύπτοντας στις επιταγές κάποιου αόριστου και αόρατου αφεντικού που είχε αποφασίσει να κάνει την Ελλάδα παγκόσμιο πεδίο δοκιμής της Νέας Παγκόσμιας Οικονομικής Υποδούλωσης, του – από πολλούς αναμενόμενου – Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα γίνει με τον οικονομικό έλεγχο και υποδούλωση και όχι με πυρηνικά όπλα. Το ΚΚΕ αποδεικνύοντας τη συνενοχή του στην κατάρρευση της Ελληνικής κοινωνίας, καπηλεύεται κάθε αυθόρμητη αντίδραση ανεξάρτητων πολιτών για να την πατρονάρει και να την απαξιώσει, βοηθώντας τα έξωθεν σχέδια, ενώ δεν έχει αντιδράσει κατ’ αντιστοιχία με τις καθημερινές κοινωνικο-οικονομικές ανατροπές, με ανάλογες απεργίες, συλλαλητήρια ή άλλες μορφές αγώνα με τα οποία έχει τόσο απειλήσει και τα έχει διαφημίσει στο παρελθόν. Επιπλέον, αντί να αποτάξει το παράλογο και ξεροκέφαλο στήσιμο των ξύλινων ποδιών του πάνω σε άμμο, στην αθεΐα, αποκηρύσσει την πιο συναφή με την δική του ιδεολογία, την Χριστιανική διδασκαλία, προδιαγράφοντας για τον εαυτό του το μέλλον του Σίσυφου, χάνοντας την καλύτερη ευκαιρία να δώσει έμπνευση και ελπίδα σε όλο τον κόσμο, συνδυάζοντας τα δυο πιο ελπιδοφόρα παγκόσμια κινήματα. Τα υπόλοιπα κόμματα είναι σχεδόν ανάξια αναφοράς, αφού δημιουργήθηκαν και πορεύονται σαν κόμματα επαγγελματιών πολιτικών, για να πάρουν κι αυτοί μια μικρή μερίδα από την πίτα της καθεστηκυίας τάξης.
Επίλογος: Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, από το ‘81 μέχρι σήμερα, η τάξη της Πλούσιας Σιωπής, κατέσχεσε από την Ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση από το σύνολο του Ελληνικού λαού, δυσανάλογα μεγάλα μεγέθη πλούτου, τα οποία, ο μεγαλόψυχος και ορθόδοξα ποτισμένος Ελληνικός λαός τα συγχωρούσε στην πλειοψηφία του, αφού και αυτός είχε την – σχετική – ησυχία του και έστω μπορούσε να “πορευθεί”, να τα βγάζει πέρα “κούτσα-κούτσα”. Καμιά σοβαρή εξέγερση δεν έκανε ενάντια στα “εμφανώς μυστικά” τεκταινόμενα πίσω από την πλάτη του. Σκάνδαλα, μίζες, πουλημένοι διαιτητές, δεν τον έκαναν να χάσει την ελπίδα του, ότι “αν κάνει λίγο ακόμα υπομονή κάτι καλό θα προκύψει, ίσως από τη νέα γενιά”. Αυτήν τη μεγαλοψυχία του, όμως δεν την εκτίμησαν οι ΝεοΤαξίτες της Πλούσιας Σιωπής και φάνηκαν αχάριστοι. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό στον κόσμο από την αχαριστία! Τα σημερινά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής έχουν στα χέρια τους μια ευκαιρία, να δείξουν ότι άσχετα με την Τάξη που ανήκουν, δεν παύουν να είναι Έλληνες και να αγαπούν αυτόν τον τόπο, τους ανθρώπους του και την Ιστορία του. Μπορούν, έστω και την τελευταία στιγμή, να κάνουν έργα ανάλογα με την Ιστορία των προγόνων τους. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολιτικοί και μη πολιτικοί, που έχουν τις ικανότητες και τα χαρίσματα να αναστήσουν την ηθική νέκρωση της ψυχής των Ελλήνων.
Το ερώτημα είναι: Θέλουν;
