Αφιερωμένο ιδιαιτέρως σε κάποιους καναπεδάτους του AntiNews που με “φόρτωσαν” αρκετά για να το γράψω, αλλά όχι μόνον.
Εδώ (στην Ελλαδίτσα μας) ο κόσμος καίγεται και ο κάθε ανήσυχος πολίτης προσπαθεί να δει τι θα κάνει. Βλέπουνε την κυβέρνηση να οδηγεί τους φτωχούς πολίτες της σε οικονομικό αδιέξοδο και να κλείνει κάθε πιθανό κανάλι αντίδρασης ή αναπνοής και που αντικειμενικά κλείνει κάθε μέρα τη στρόφιγγα. (Όσοι έχουν δει το “Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα” θα θυμούνται το ιδιότυπο μαρτύριο στον τραυλό, όπου ο μάγκας κακός του βουλώνει το στόμα, μετά χώνει μια τηγανιτή πατάτα στο ένα ρουθούνι και τέλος άλλη μία στο άλλο. Εκεί είμαστε!)
Όσοι έχουν παραλάβει, είτε από τους γονείς τους, είτε από την όποια παιδεία, το μικρόβιο της αγάπης για την Ελλάδα βρίσκονται σε δίλημμα το οποίο έχει οδηγήσει κάποιους σε απόγνωση. Να δράσω και να βγω στους δρόμους φτάνοντας να αμφισβητώ τη νομιμότητα της κυβέρνησης με τη βία;
Αυτό έχει συζητηθεί αρκετά και θεωρείται από πολλούς ύποπτο ότι εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν, στην έκρηξη, στην άναρχη επανάσταση ώστε με τη βοήθεια των ελεγχόμενων ΜΜΕ να καταλύσουν όλες τις ελευθερίες και να απονομιμοποιήσουν κάθε είδους λαϊκή αντίδραση. Άσε που μπορεί να μας κουβαλήσουν και ξένους ή να γίνει αφορμή για πολεμική σύρραξη.
Από την άλλη υπάρχει ο νόμιμος δρόμος αντίδρασης, δηλαδή να με το τρέχον πολιτικό σύστημα. Πολλές νηφάλιες φωνές λένε περίπου το εξής:
Πρέπει κάποιος πολιτικός, παλιός ή νέος να βγει και να κάνει κάτι και εγώ θα τον υποστηρίξω.
Ναι, αλλά ποιος; Ο Μιμίκος ο γιατρός; Και τι ακριβώς θα πρέπει να κάνει; Τα σημερινά κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν ό,τι θεσμικά μπορούν. Διαμαρτύρονται, δεν ψηφίζουν νόμους και κάνουν και προτάσεις στην κυβέρνηση. Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος υπακούν στον αρχηγό τους, δηλώνοντας την ηθική τους υπόσταση: είτε ότι συμφωνούν με τα αντισυνταγματικά και εγκληματικά νομοσχέδια, είτε ότι υποτάσσονται για το προσωπικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για την χώρα και τους υπόλοιπους πολίτες. Τζίφος, τελικά, αφού η κυβέρνηση διατηρεί ακόμη την πλειοψηφία.
Έρχεται, λοιπόν, ένας γιατρός (ο Δημήτρης Αντωνίου) και κάνει αυτό που θα έπρεπε να έχουν πρώτα κάνει τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δηλώνουν ότι διαφωνούν. Τι κάνουν οι “καλοί” βουλευτές; Τίποτα! Όσοι τον επικροτούν του λένε: “Αφού κανείς δεν συγκινείται, χαΐρι δεν βλέπεις. Πρέπει να κάνεις κόμμα, να σε ψηφίσουμε, για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα με ειρηνικό τρόπο”. Το έκανε κι αυτό. Πάλι σιωπή.
Είναι φυσικό τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τα κόμματα της βουλής να σιωπούν για να μην τους πάρεις το φαΐ. Εκεί που έχω παράπονο είναι από κάποια “επαναστατικά” μπλογκ που κάνουν (τελικά) κουβεντούλα του καφενείου: έχουν για όλους κάτι απαξιωτικό να πουν, εκτός από… το αγαπημένο τους “παιδί”. Σιωπούν.
Έρχεται ο Δικηγορικός Σύλλογος μαζί με ένα σωρό άλλους φορείς και κάνει μήνυση.
Σχόλια; Μηδέν.
Συνέχεια στο θέμα; Καμία.
Το καταπίνουμε, είναι όλα χαμένα και άχρηστα.
Βγάζει πύρινους λόγους και Θούριους ο Πάνος (ο Καμμένος); Καμένος.
Κάνει πράξεις αντί για διαλέξεις ο Γκλέτσος; Μας χαλάει το παρελθόν του στο σταρ σύστεμ και το Γκλιτς-μαν παρουσιαστικό του.
Τελικά, μάλλον η μόνη ελπίδα μας είναι ο Σαμαράς. Κανείς άλλος! Και αν υπάρξει κάποιος επίδοξος “σωτήρας, λυτρωτής” θα τον “σταυρώσουμε”!
Λυπάμαι γιατί νόμιζα πως υπήρχε μια ιδέα από αγνό πατριωτισμό στην παρέα και όχι απλά σχολιασμός του Καναπέ. Αν είσαστε σχολιαστές του καναπέ, έχω κάνει από καιρό μια πρόταση. Αλλά αμφιβάλλω ότι θα καταδεχτείτε να την διαβάσετε καν!
Με όλο το σεβασμό, …περαστικά και σύντομα!